|
In dit leven ben ik thuis Nee, ze wilde niet zingen. Dat vond ze veel en veel te eng. Wat ze wel oké vond, was een van haar gedichten hardop voordragen terwijl ik iets op de piano zou improviseren. Ik dacht aan Mozart, die in zijn brieven schrijft dat het zo’n prachtig effect kan zijn: muziek gecombineerd met gesproken woord. Naomi zit vol gedichten, ze heeft er honderden geschreven, en ze had een stapeltje meegenomen. Ik was benieuwd welke ze uit zou kiezen. Ik ging achter de piano zitten. Ik stemde me af op haar, zoals ze daar stond met haar steile haar achterovergekamd, haar diep-blauwe ogen gesloten. Een en al kracht, en een en al kwetsbaarheid. In een flits dacht ik eraan om de microfoons aan te zetten, een gewoonte van me wanneer ik ga improviseren, want je weet maar nooit wat er opeens zomaar uit je handen kan rollen… Ik sloot mijn ogen, net als Naomi. Ik ademde een paar keer diep, en was nieuwsgierig wat er uit mijn handen zou komen… Er ontstonden een paar klanken, nog een paar klanken. En toen, opeens begon ze tóch te zingen…! Wat een passie, wat een talent, wat een muzikaliteit, wat een wonder! Haar klank raakte me diep en inspireerde me. We buitelden over elkaar heen met onze klanken, we verrasten elkaar, we waren samen, we hielden elkaar vast met onze muziek. Het duurde vijf minuten. En het leek een uur, of een dag of eigenlijk een eeuwigheid. Dat gevoel dat de tijd lijkt stil te staan, dat ik maar al te goed ken van mijn dagelijkse klankduiken… Er klonk pijn en verlangen in haar gedicht; en haar laatste woorden ‘In dit leven ben ik thuis’ brachten hoop. Dank je wel Naomi, voor deze reis, dit avontuur samen. En dank je wel dat je later beelden onder onze muziek hebt gezet, zodat het nu een filmpje is geworden. En dat kun jij nu bekijken als je wilt. Voel je vrij om dit filmpje te delen. Ik vind dat Naomi een ruim podium verdient. En als je het verlangen voelt om zelf ook (verder) te leren improviseren, om een weekeind lang met gelijkgestemden op avontuur te gaan en jezelf en elkaar te verrassen met wat er op het moment zelf kan ontstaan, om te beleven hoe een minuut een eeuwigheid kan lijken, en om te genieten van het wonder van de muziek-improvisatie dan ben je van harte welkom op een van onze weekeinden. *Tekst door Robijn Tilanus Link naar de nieuwsbrief & Robijn: *klik*
0 Comments
-Juni 2022- Een stapeltje gedichten in mijn hand. Met welke zullen we beginnen? Ik koos deze. Robijn begon te spelen en dit kwam er uit, zomaar uit het niks. We keken er een jaar niet naar om en ik durfde het bijna niet te luisteren. Toen Robijn me de opname afgelopen lente (2023) digitaal opstuurde was ik toch er toch wel heel blij mee en maakte er afgelopen maand deze beelden bij in Portugal.. Meer over Robijn en haar improvisatie academie vind je op robijntilanus.nl  Pasja Ik wacht wel op je en vind bedding op de droge, toch nog koele aarde terwijl ik je schaduw om me heen zie dansen mijn blik op de hemel richt waar jij dagelijks zweeft moeiteloos je hart laat meekloppen met het ritme van de wind.. Dus ik blijf bij je zitten totdat ik mij herinner hoe ik datzelfde ritme vind. Naomi Reijnders 
   Een paar foto's, deze week me de macrolens gemaak op ons tijdelijke plekje in Portugal. De wonderschone koningspage en de rups van de koninginnepage. De natuur blijft me verwonderen met haar perfecte schoonheid. De vierkante foto's zijn te vergroten door er op te klikken. Liefs Naomi  |
Archives
May 2024
Categories |
RSS Feed
