|
In de lege, stille kamers
van een te groot maar warm huis waar de regels zijn vervallen laat ik mijn muur gaan, voel me thuis. En straks ga ik daar naar buiten ken geen mens hier, geen gezicht zal ik zeggen, wat ik echt voel? maak ik dan van donker licht? Want ik hou niet, van de normen Waar ik steeds mijn hoofd aan stoot niet van doen alsof, of beter we zijn allemaal net zo groot. Ik heb wat dolken in mijn rug nog en een rugzak vol met leed Maar ook vreugde en de liefde t maakt niet uit meer wat je deed. Ik ga leven, kom je leven? desnoods ga ik op mijn bek laat de hokjes en de normen ik ben dan toch liever gek. Wat doe jij graag? mag je jij zijn? of wordt je graag geaccepteerd? ben je liever echt onzichtbaar slechts doen wat je hebt geleerd? Kan je voelen wat er echt leeft in de kamers van je hart diepste pijn en grootste vreugde zo diep dat het je verwart? In de lege, lieve kamers, van ons knus en warm huis staat de thee al voor je klaar, muur omlaag en voel je thuis. © 2019 Naomade |
Gedichten
|
